Ο Φοίβος περπατά βιαστικά στα γκρίζα πεζοδρόμια της πόλης, ανεβοκατεβαίνει σε συνωστισμένα λεωφορεία, χάνεται μέσα στο άγνωστο πλήθος που μπαινοβγαίνει στα λαγούμια του μετρό. Σαν αυτόματο εκτελεί καθημερινά την ίδια ρουτίνα. Το σώμα έχει μάθει να λειτουργεί ασυναίσθητα με μηχανικό τρόπο, στέκεται ακίνητο στις κυλιόμενες σκάλες, τρέχει να προλάβει μια θέση στα καθίσματα, τα χέρια ανακλαστικά βάζουν τ’ ακουστικά στ’ αυτιά για να μην ακούει τον εκκωφαντικό ήχο των βαγονιών στις γραμμές. Τα μάτια κλείνουν από την νύστα και την ανία και το κεφάλι κουνιέται μπρος πίσω με την κίνηση του συρμού. Ξαφνικά, δυο χέρια απέναντί του τού κάνουν νεύματα και κάποιος με αγωνιώδη φωνή ακούγεται να μιλά. «Θέλω φως! Θέλω να βγω στο φως!»
Ο άγνωστος συνεχίζει το μονόλογό του. «Θέλω να βγω για πάντα απ’ αυτό το σκοτεινό λαγούμι, απ’ την καταραμένη αυτή ρουτίνα που επαναλαμβάνεται με εκνευριστική ακρίβεια κάθε μέρα. Τα μαλλιά γκριζάρουν κι εγώ είμαι ακόμα εδώ εξακολουθώντας να υπνοβατώ στη φυλακή αυτού του εφιάλτη. Σαν κατάδικος εκτελώ την ίδια μονότονη αγγαρεία που με σφίγγει στον λαιμό σαν θηλιά όλο και περισσότερο κάθε φορά που καταναγκαστικά την επαναλαμβάνω. Κουράστηκα να ψηλαφίζω στο σκοτάδι και η κλειστοφοβία με συντρίβει. Αισθάνομαι ένα μεγάλο βάρος στο στήθος κι έναν αφόρητο κόμπο στον λαιμό. Πνίγομαι μα δεν αντιδρώ. Δεν πιάνομαι ούτε καν απ’ τα μαλλιά μου, γιατί το είναι μου έχει μουδιάσει σε πλήρη αδυναμία και μια παραλυσία με στραγγαλίζει. Πόσο ακόμα θα βασανίζομαι; Πόσο ακόμα θα υπομένω στωικά το ανούσιο ξόδεμα της ζωής μου; Για πόσο ακόμα θα αυταπατώμαι ότι δουλεύω χωρίς να έχω ούτε μια ώρα δημιουργικής εργασίας που πραγματικά να με έχει ευχαριστήσει; Χωμένος όπως όλοι σε παρασιτικά επαγγέλματα που δεν υπηρετούν ούτε τον άνθρωπο, ούτε τον πλανήτη παρά μόνο αυτό το απάνθρωπο σύστημα. Υποτελής και υποταγμένος σ’ αυτό το αδηφάγο τέρας που μας έκανε δούλους και μηχανικά μας κουβαλάει όλους στα γρανάζια του για να εξακολουθεί να υπάρχει. Θέλω να βγω στο φως, να αντικρίσω τους ορίζοντες!» «Επόμενη στάση Ευτοπία», ακούγεται στο μεγάφωνο καθώς ο συρμός φρενάρει απότομα κάνοντας το σώμα να γείρει μπροστά. Ο Φοίβος ανοίγει τα μάτια, μα δεν βλέπει κανέναν. «Πάλι το ίδιο», μονολογεί. «Το ίδιο όνειρο που είδα και χτες και προχτές».
0 Comments
Leave a Reply. |
Δημοσιεύτηκε
21 Μάη 2018 Δημοσιεύτηκε
1η Νοέμβρη 2017 Δημοσιεύτηκε
1η Νοέμβρη 2016 Δημοσιεύτηκε
το 2015 Αρχείο
May 2019
Κατηγορίες |